Dag 11 donderdag - naar Chiang Rai
22 november 2018 - Chiang Rai, Thailand
Om 10u vertrokken we richting Chiang Rai. Vrij veel wegenwerken tegengekomen: er worden verschillende bruggen tegelijkertijd gebouwd. Groot contrast met Myanmar: in Myanmar werden de wegen aangelegd met de hand, hier is er zeer deftig en zwaar materieel aanwezig.
Onderweg gestopt aan warm water bronnen. De kraampjes errond verkopen eitjes gekookt in dat warm bron water.
Vlak voor Chiang Rai ligt de witte tempel, What Rong Khun, gebouwd ter ere van de vorige koning, een ander verhaal zegt dat een man deze tempel voor zijn vrouw gebouwd heeft.
Als we zeggen wit, is het wit. Er over, echt! Geen idee of de foto’s duidelijk genoeg zijn, maar het was straf. Je kan ook je wensen op hangertjes achterlaten. Die hangertjes worden dan omhoog gehangen. Héloïse en ik hebben dit in China ook gezien.
Het is hier minder warm. Toch nog goed eind 20 gr. De zon brandt minder fel. Doet ook deugd.
Voor ons bezoek eerst gegeten aan een lokaal stalletje, zelfde stalletje waar de chauffeurs komen eten. Dieter gaf aan dat hier in het noorden er minder Engels gesproken wordt, en da’s duidelijk. Gelukkig kent Kurt wat Thais, dit helpt bij de conversaties.
Voor het hoofd gedeelte van de tempel moet je ingang betalen. Mijn collega’s reisgenoten zijn veel straffer in foto’s trekken. Zij focussen meer op details, levert mooie plaatsjes op. Ik trek foto’s zonder erbij na te denken, misschien moet ik mijn gewoontes wat beginnen aanpassen....
Na aankomst in het hotel, een frisse duik in het zwembad, echt koud!, en samen iets gedronken, rustig en gezellig.
Aangezien we in het centrum liggen, zijn de restaurants niet ver wandelen.
Sfeer in Chiang Rai is veel rustiger dan in Chiang Mai. Ook hier wordt het Loy Krathong (lichtfestival) feest gevierd.
Na het eten de feestelijkheden gaan opzoeken. We willen graag een wensballon laten vliegen. Dit gebeurde aan de oevers van de rivier onder een brug.
Het was er druk, allerlei stalletjes met eten, offertjes, wensballonnen,.... de offertjes worden hier met eetbaar materiaal gemaakt zo hebben de vissen er ook wat aan. In Sukhothai zagen we hoe vissen sommige offertjes binnen schrokten: redelijk heftig! Maar langs de andere kant minder vervuiling.
Er werd ook vuurwerk willekeurig afgeschoten, ook van en hier en daar een voetzoeker, mmm, voelde voor mijn niet juist aan.
Net toen onze ballon aan het branden was, moesten wij hem uit doen, blijkbaar mogen er geen ballonnen opgelaten worden, alhoewel er al honderden vertrokken waren en na ons er nog veel vertrokken. Engels van de politie was niet goed, we wisten niet of dit een tijdelijke maatregel was.
Erna nog wat rondgelopen op een soort van braderij: eetstandjes en kleding kraampjes. Op een groot podium was er een muzikaal optreden. Muziek stond echt heel luid.
Je kan dit Loy Krathong feest niet vergelijken met wat we meegemaakt hebben in Sukhothai en ook niet met Luang Prabang 4 jaar geleden. Blij dat ik de verschillende feesten heb meegemaakt!
(En van zodra ik Loy Krathong schrijf komt het liedje in mijn gedachte: Loy Loy Krathong....)
Onderweg gestopt aan warm water bronnen. De kraampjes errond verkopen eitjes gekookt in dat warm bron water.
Vlak voor Chiang Rai ligt de witte tempel, What Rong Khun, gebouwd ter ere van de vorige koning, een ander verhaal zegt dat een man deze tempel voor zijn vrouw gebouwd heeft.
Als we zeggen wit, is het wit. Er over, echt! Geen idee of de foto’s duidelijk genoeg zijn, maar het was straf. Je kan ook je wensen op hangertjes achterlaten. Die hangertjes worden dan omhoog gehangen. Héloïse en ik hebben dit in China ook gezien.
Het is hier minder warm. Toch nog goed eind 20 gr. De zon brandt minder fel. Doet ook deugd.
Voor ons bezoek eerst gegeten aan een lokaal stalletje, zelfde stalletje waar de chauffeurs komen eten. Dieter gaf aan dat hier in het noorden er minder Engels gesproken wordt, en da’s duidelijk. Gelukkig kent Kurt wat Thais, dit helpt bij de conversaties.
Voor het hoofd gedeelte van de tempel moet je ingang betalen. Mijn collega’s reisgenoten zijn veel straffer in foto’s trekken. Zij focussen meer op details, levert mooie plaatsjes op. Ik trek foto’s zonder erbij na te denken, misschien moet ik mijn gewoontes wat beginnen aanpassen....
Na aankomst in het hotel, een frisse duik in het zwembad, echt koud!, en samen iets gedronken, rustig en gezellig.
Aangezien we in het centrum liggen, zijn de restaurants niet ver wandelen.
Sfeer in Chiang Rai is veel rustiger dan in Chiang Mai. Ook hier wordt het Loy Krathong (lichtfestival) feest gevierd.
Na het eten de feestelijkheden gaan opzoeken. We willen graag een wensballon laten vliegen. Dit gebeurde aan de oevers van de rivier onder een brug.
Het was er druk, allerlei stalletjes met eten, offertjes, wensballonnen,.... de offertjes worden hier met eetbaar materiaal gemaakt zo hebben de vissen er ook wat aan. In Sukhothai zagen we hoe vissen sommige offertjes binnen schrokten: redelijk heftig! Maar langs de andere kant minder vervuiling.
Er werd ook vuurwerk willekeurig afgeschoten, ook van en hier en daar een voetzoeker, mmm, voelde voor mijn niet juist aan.
Net toen onze ballon aan het branden was, moesten wij hem uit doen, blijkbaar mogen er geen ballonnen opgelaten worden, alhoewel er al honderden vertrokken waren en na ons er nog veel vertrokken. Engels van de politie was niet goed, we wisten niet of dit een tijdelijke maatregel was.
Erna nog wat rondgelopen op een soort van braderij: eetstandjes en kleding kraampjes. Op een groot podium was er een muzikaal optreden. Muziek stond echt heel luid.
Je kan dit Loy Krathong feest niet vergelijken met wat we meegemaakt hebben in Sukhothai en ook niet met Luang Prabang 4 jaar geleden. Blij dat ik de verschillende feesten heb meegemaakt!
(En van zodra ik Loy Krathong schrijf komt het liedje in mijn gedachte: Loy Loy Krathong....)
